Rozdział: 2. - Las bez powrotu..

            Oh! Dziękuję za trzy komentarze:*!! Cieszę się niezmiernie z każdego nowego czytelnika;).

Tak się zastanawiam czy nie uchylić wam rąbka tajemnicy… Albo wicie, co? Nieee… Nie dam wam tej satysfakcji :D.

Odpowiedzi na komentarze:

LiaXD: No ba, pewnie, że mam nadzieję pisać najlepsze horrory w Polsce (chyba, będzie to pierwszy, twincesto-horor).

Zimmi: Mhm, masz rację.

Obsesja: Nio to teraz mnie chyba zjesz ^^..

Dziwny las.. [1/5]

            Cztery, czarne rowery górskie jechały polną ścieżką. Czteroosobowa grupa, dwoje chłopaków i dwie dziewczyny. Panowie jechali przodem, a panie z tyłu. Nagle najmłodsza, piętnastolatka zapytała czy daleko jeszcze. Dwaj nastoletni chłopcy, pokręcili przecząco głowami, wskazując na wielki las, a dziewczyny natychmiastowo przyspieszyły, wyprzedzając ich na ostatnich dwóch metrach. Nic dziwnego. Przecież było z trzydzieści pięć stopni ciepła na dworze.

            Wjechały do lasu. Zeskoczyły z rowerów, a gdy to zrobiły, ujrzały brak jakiegokolwiek światła, – przerażające – ale nie cofnęły się. Tom i Bill – Bliźniacy, Kaulitz mieli na sobie; czarne adidasy, granatowe jeansy, czarne bluzy z kapturem, na plecach mieli zaś plecaki z jedzeniem i piciem oraz opatrunki, w razie jakiś skaleczeń – wjechali właśnie, do lasu. Dziewczyny – Jedna czarnowłosa, druga blondynka. Miały na sobie białe kurtki, z czego ta pierwsza miała rozpiętą, a ta druga na odwrót. Białe adidasy dodawały im czegoś czarującego, a na ich plecach były dwa plecaki, w których miały dwa namioty. Jeden dla nich, drugi dla chłopaków – uśmiechnęły się.

Bill postawił swój plecak na ziemi i uśmiechnął się lekko, jego brat, mop, również to uczynił. Zaczęła się zabawa. Zrobili sobie prowizoryczny obóz pod jednym z drzew. Tom wysłał dziewczyny i brata po drewno na opał, a sam zabrał się za rozkładanie jedzenia i picia.

***

Cisza wciąż się przedłużała i była coraz cięższa. Dwie dziewczyny i chłopak, źle to odbierały. Bill cały czas chciał się odezwać, do ciemnowłosej, ale… Bał się. Wstydził się. Claudie podniosła jakąś gałązkę, a później następną i następną, a następnie jeszcze jedną a później kolejną. Dziwny dreszcz przeszył jej plecy, gdy nagle usłyszała czyjś lodowaty głos. Odwróciła się, ale byli tam tylko oni. Jej przyjaciele, którzy też zbierali gałęzie.

-           Ehh… Jestem przewrażliwiona.. – Mruknęła i znów pochyliła się do przodu, żeby wziąć kolejną gałązkę, ale usłyszała krzyk, przechodzący w pisk. Odwróciła się i zobaczyła krew. Normalnie by nie uwierzyła w to, co widzi. Bill trzymał w ręce, inną, jakby odciętą dłoń. – Bill, błagam, powiedz mi, że to są tylko żarty! – Jęknęła błagalnie Claudie. Reakcja nie była jego lecz blondynki.

            Szok, przerażenie, to ujrzała w jego oczach. Drgnęła, łapiąc spazmatycznie powietrze. Później znów usłyszała te słowa:

-           ZOSTAWCIE TO I ODEJDŹCIE! ZOSTAWCIE TEN LAS! – Krzyk, starszej kobiety przedarł się przez ich umysły. Liście na koronach drzew zaczęły szumieć, a wiatr bił im w oczy, sypiąc im w twarz piachem i nienawiścią.

-           Proszę! Puść nas!! – Bill zaskomlał, a później poczuł jak jego usta są przeszywane przez pewien metolowy przedmiot.

-           Uciekajmy! – Wrzasnęła Paulina i zaczęła biec przed siebie.

-           GDZIE SIĘ ŚPIESZYSZ DZIECINO ZŁOTA?! – Wrzask. Poczuli jak coś zaplata się o ich kostki i powala ich na ziemię.

***

            Tom zniecierpliwiony siedział przy ognisku i czekał. Przymknął oczy. Zrobił ognisko. Wrócili umorusani we krwi i ziemi. Drżeli mocno.

-           C-co wam się stało? – Zapytał zdziwiony trzymając kiełbaskę na patyku.

-           N-Nie w-wiesz? – Zapłakała Claudia, wtulając się w Billa, który zaś drżał.
         Opowiedzieli mu, co się stało. Mieli drobne ranki, ale i tak lała się z nich czerwona ciecz. Tom opatrzył ich rany. – … A najgorsze były to jak nas omal nie wciągnęło na dno wody! Ja chcę do domu!! – Dokończyła dziewczyna, patrząc na obolałego młodszego bliźniaka, który zaraz po zrobieniu opatrunków zasnął wsparty o drzewo.

Tom zaśmiał się i otworzył wodę, po czym upił łyk. Nie wierzył. Nie wierzył w nic, w co mówili. Mogli mieć przywidzenia, omamy, a nawet fatamorgany, a ran mogli się nabawić w trakcie chodzenia po lesie. Mop wstał z kamienia i położył brata na miękki materac, w namiocie. Biedny Bill, nie często mu się to zdarzało.  Pchnięty dziwnym instynktem, Tom pogładził brata, po głowie, a następnie chciał pocałować jego wargi. Eeee, że co?!

-           ~ Co ja do cholery wyprawiam?! ~ – Zapytał samego siebie w myślach.

-           Tom… Mmmm…! Przytul mnie… Boję się… – Szepnął smutno chłopak. Tom westchnął i mocno objął bliźniaka, gładząc go po głowię.

-           Nie bój się… – Wyszeptał cicho chłopak w blond dredach.

***

            Dziewczyny wstały, jako pierwsze. Tak im się bynajmniej wydawało. Tom, gdzieś zniknął, a Bill spał okryty szczelnie kocem.

-­           Gdzie jest Tom? Bill obudź się! – Krzyknęła Claudia.

-           Co się stało? – Chłopak zadygotał przerażony natychmiastowo podnosząc się do siadu. Paulina rozejrzała się po miejscu, w którym byli. Nie była pewna, ale wydawało jej się, że nie byli w tym samym miejscu, co kilka godzin wcześniej! Dopadł ją dreszcz, gdy zobaczyła płaczące, krwią drzewa. Wrzasnęła, a Claudia i Bill również zaczęli dostrzegać różnicę w otoczeniu.

-           Musimy uciekać stąd! – Zapiszczała Claudia, porwała swój plecak z jedzeniem, piciem i bandażami, po czym pociągnęła przyjaciół za dłonie, a następnie wpadła do wielkiego mrocznego boru*.

***

-           Claudia! Stój! – Wyjęczał Bill, po pół godzinnym biegu. Był zmęczony, wręcz padnięty. Las zdawał się nie mieć końca.

- Słyszycie to? – Zapytała drżącym tonem Paulina, siedząc przy drzewie. Słychać było w oddali stukot. Stuk, stuk, stuk! Po chwili zobaczyli czarne konie i równie czarną karocę. Cztery, kare szkapy, na których były jedynie kości powleczone skórą. Niosły one zapach śmierci, czyli zapach strachu i starych, zleżałych kwiatów, leżących często na różnych grobach.

Wysiadł z niej młody chłopak, z blond włosami, jakby ubrudzonymi krwią, na końcówkach. Był przerażający. Źrenice posiadał pionowe, a białka oczne miały odcień czarni, za to jego tęczówki mieniły się między ciemną czerwienią, a amarantem. W istocie człowiekiem nie był, lecz upiorem. Demonem. Uwierzcie mi, nie chcielibyście się z takim osobnikiem spotkać a już na pewno nie w nocy i jestem tego więcej niż pewna, że nie w ciemnym lesie. Jego twarz, była zimna oraz bez wyrazu. Patrzył, ale nie widział! Ubrany był w czarny frak. Podszedł do jednego z drzew i westchnął cicho. Naciął je nożem, a na jego ręce… O Boże wyleciało ciało, jakiejś dziewczyny.

Odwrócili się i zaczęli biec. Nie mieli pewności czy przeżyją. Stworzenie odwróciło się w ich stronę i zaczęło iść za nimi.

            Przerażające?…

            Jak najbardziej…

…******…

Bur* – Las.

Fuj! Niedobrze mi się zrobiło, ale i tak to jest za mało krwiste buuu!!