Rozdział: 4. - Las mgły..

Obsesja: Haha! *Ziewa* mam nadzieję, że rozdział wszystko rozwieje ^^.
Dorcik: Jedna tajemnic wyjaśniona…

Żeby was troszkę mniej postraszyć, dowaliłam kilka śmiesznych wstawek, do tego rozdziału. Są one w „()”

Las mgły… [4/5]:

            Gdy Claudia, znów otworzyła oczy znajdywała się jakby w pomieszczeniu z lalkami. Oczy miała ona puste, jej ubranie, zastąpiła suknia z bawełnianych, ale wyglądających na prawdziwe, kości. Już się nie bała. Na twarzy miała lekki, ale złowieszczy uśmiech.

- Jam jest teraz jedna z tych, co się zwą nie śmiertelni! – Odezwała się.

(Kikiru: Oh! To ja tutaj jestem nie śmiertelna! >.>""" *Mord wzrokiem xD!*

Kushina: Zamknij się! *Łapie za patelnie!*

Kikiru: Propozycja?! Ucieczka z krzykiem za TV! *Chowa się za regałem z TV i myśli, że jest bezpieczna ^^"""*)

***

            Bill otworzył powieki. Był przerażony. Totalnie nie wiedział, co się stało. Nad nim pochylał się jakiś mężczyzna. Był wyższy od niego. Kiedy podniósł się do siadu,  mężczyzna zawołał: „Obudził się! Nic mu nie jest! Mają kilka zadrapań i siniaków!”.

            Mój Boże, a co z Pauliną, Tomem i Claudią? Pomyślał. Po chwili poczuł, jak jest szturchnięty w ramię. Chłopak uniósł głowę i zobaczył blondynkę.

-          Co się stało?! Gdzie Claudia; gdzie Tom?!

-          Niewiedzą… Nie krzycz. Podobno nas uratowali, bo byliśmy najbliżej wyjścia z lasu. Nikogo więcej nie znaleźli. Jak na razie. Bill nie płacz… – Przytuliła go do siebie, a on rozpłakał się jak małe dziecko.

            Jego ślady na rękach i nogach nie zniknęły. Były tam i były prawdziwe. Dotknął jednej z ran na swoim ciele. Syknął; zabolało.

            Blondyna spojrzała na niego, a później dostrzegła, jak ktoś zostaje wyniesione. Nie wiedziała czy to była Claudia. Jej ciało puściło hebanowowłosego
(Kikiru:  *Wystawia łeb zza TV z lekkim uśmiechem* Jest takie słowo?! O.O”””.
 Kushina: Zamilcz! Ja wyznaczam nowe reguły w świecie pisarstwa *o*) chłopaka, automatycznie, po czym przebiegła obok grubego policjanta. Podbiegła do ciała i … Zwymiotowała do pobliskich krzaków!

            Ciało było nie do zidentyfikowania. Zapewne kiedyś długie, brązowe włosy, były teraz z cięte praktycznie do łysej czaszki. Ubrana była w zielone spodnie, przylegającą białą, chyba koszulkę. Wzdłuż szyi, nadgarstków oraz tętnicy, udowejs ciągnęły się czerwone pręgi, podobnie jak na klatce piersiowej. Czyżby ofiara była torturowana?! Połamane paznokcie oraz lekko jeszcze umalowane paznokcie u rąk oraz nóg wskazywały, iż osoba była z pewnością przesłuchiwana, lub przechodziła. Na cały ciele tej osoby były widoczne pręgi. Niebyło nawet wiadomo, jakiej płci była ofiara. Nie to na pewno, nie była ani Claudia, ani Tom. Krzyknęła, kiedy coś spadło jej na plecy. To było jakieś dziecko. Czyżby las zaczął się rozpadać? Albo po prostu nie mógł utrzymać takiej ilości ciał?

            Strach…

            Ból…

            Okrzyk „pomóż mi!”

            Bill zemdlał wpadając na Paulinę, która go podtrzymała i zaprowadziła do karetki.

***

            Śmiała się
(Kikiru: Ja też się śmieje! Z twojej głupoty!

Kushina: Zamkniesz się?!

Kikiru: Hihihi.  ^)__(^), jak psychopatka, siedząc w komnacie i obserwując ciemno-szare chmury za oknem. Nie była sobą. Ktoś wszedł do pokoiku z lalkami i spojrzał jej w oczy.

-          Już czas, moja Pani..

            Uśmiechnęła się lekko, wstała i wyszła za nim. Za jej śniącym drugim, ja. Droga była krótka, ale pokój przypominał labirynt, labirynt z mięśni, ciała i krwi ludzkiej. Zamrugała. Zobaczyła siebie w trzech różnych postaciach. Małej dziewczynki i dorosłej kobiety. Nie skomentowała. Z kpiącym uśmiechem ruszyła przed siebie.

            Mała dziewczynka zrobiła wielkie i wystraszone oczy, a kobieca wersja jej samej spoliczkowała ją z całej siły. Na końcu korytarza zobaczyła drzwi z napisem „EXIT”, które były zapięte grubym, szarym łańcuchem.

s***

-          Mamy ją! – Grupka policjantów wyciągnęła, czerwonowłosą z lasu i spojrzeli po sobie, a następnie wrzasnęli dziko, wystraszeni. Paulina i Bill, który został już ocucony podbiegli do nich i spojrzeli na ciało Claudii, które było całe. Ich też to zdziwiło. Mało to! Dziewczyna miała make-up oraz zupełnie inne ciuchy niż na początku.

            Nie zrozumieli nic. Spojrzeli na czwórkę policjantów, oni coś wiedzieli! Musieli wiedzieć, bo zaczęli nerwowo szeptać coś między sobą.

-          … Musimy ich zabrać… – Zaczął pierwszy.

-          No, co ty? Porąbało Cię?! – Przerwał mu drugi.

-          Nie wyjścia, Adam… – Warknął trzeci i machnął ręką w stronę dwójki nastolatków, aby ci podeszli do nich. Mężczyzna imieniem Adam spojrzał na swoich kompanów z nie zrozumieniem:

-          Dzieciaki, wy pojedziecie z nami…

***

            Bill i Paulina znaleźli się w jakiejś białej Sali. Wszędzie były jakieś komputery, a na środku pomieszczenia były dwie dziwnie wyglądające maszyny i wielki słój z galaretowatą substancją. Otrzymali bronie, – białą i czarną – kilka tabletek przeciw bólowych, bandaży, biały komplet ubrań i słowa wyjaśnienia:

-          Bill, Paulina – Zwrócił się do nich po imieniu Adam. – Macie dwie, góra trzy szanse na wy budzenie waszej przyjaciółki. Jeżeli wam się nie powiedzie to… – Zrobił teatralną pauzę i westchnął. –Wszyscy umrzecie, a wasze imiona i nazwiska przestaną istnieć. Zostaną przetestowane wasze największe lęki czy nawet zmartwienia. Najważniejsze jest, żebyście obudzili waszą przyjaciółkę lub zabili, jeżeli tego nie zrobicie twój brat z gnie.. – Powiedział policjant ubrany w białą koszulę i białe spodnie imitujące dobro. – Nie dajcie się zwieść, bo to – I tu wskazał na dwa wielkie białe kwiaty ręką – was zniszczy i zabije od wewnątrz. Na wasz szczęście te dwie kapsuły snów były już testowane i wypadła pozytywnie Waszą przyjaciółkę umieścimy w zielonym płynie, żeby badać jej reakcje na wasze bodźce. Jakieś pytania?

-          Tak… Mamy nie wierzyć otoczeniu i osobą, które tam są? – Zapytał Bill.

-          Tak… – Stwierdził mężczyzna i ciężko westchną.

-          A wy nas gdzieś będziecie podpinać? – Zapytała Paulina.

-          Oczywiście … Macie zegarki, do uszu zaraz wam podepniemy nadajniki, żeby wiedzieć, gdzie jesteście. I pamiętajcie, to nie są wasze sny, więc nie możecie go zmienić. – Powiedział Drake, policjant numer dwa.

-          Macie, zjedzcie to… – Powiedział Josh, podając im kanapki oraz sok. – Macie 10minut, a my w tym czasie wszystko poustawiamy. – Dodał i zaczął podłączać im nadajniki do ciała i kable na specjalnym kleju a później podłączył ich do urządzenia pomiaru ciśnienia.

            Tym czasem oni spokojnie zjedli i napili się zimnych napoi. Chwile później podeszli oni do „kwiatów”, które jak się okazało zaczęły się otwierać. W środku znajdywały się dwa krzesła, na których były różne rzeczy.

-          Wybierzcie sobie 5 rzeczy, jakie będą wam najpotrzebniejsze do tej misji.

            Bill zaczął oglądać rzeczy na jego krześle znajdowały się rzeczy typu:

Magazynki do pistoletu, opatrunki, latarka, zapas jedzenia, zapas wody, śpiwór, lekarstwa, coś o nazwie tabletki życia, lornetka, baterie.

            Czarny wziął do ręki pasek z magazynkami, tabletki życia, zapas jedzenia i wody, latarkę i baterię.

            Paulina dostała to samo z jedną różnicą. Miała do wyboru, zamiast magazynków Plecak. Dziewczyna wybrała: Plecak, latarkę, opatrunki, zapas jedzenia i picia.

            Odwrócili się po chwili przodem i spojrzeli na mężczyzn niepewnie.

-          Jeszcze jedno… – Powiedział niepewnie Adam. – Wszystko, co stanie się z waszymi ciałami tam, również będzie działo się tutaj, z tymi prawdziwymi. –  Dokończył i usiadł przed jednym za komputerem. Kwiaty zaczęły się zamykać.

…******…