Rozdział: 4. – The pain of love.Won’t break us up...

Rozdział: 4. – The pain of love. Won’t break us up...

- Jak to znasz moje uczucia?

- Nie wiem, ale znam je i tyle.. I wiem, że nie jest to, na pewno miłość braterska…

- Tak, masz rację… – Nie było sensu owijać w bawełnę. Tom był wyjątkowo spostrzegawczy, nawet, gdy był robotem. Objął mnie w pasie i pocałował namiętnie. Nie zastanawiając się długo, rozchyliłem usta i pozwoliłem mu wpełznąć jego językiem do nich. Zaczął rozpinać mi koszulę. Guzik, po guziku, centymetr po centymetrze, milimetr po milimetrze. Pozbawiał mnie ciuchów… Powoli i spokojnie całował moje szyje, kark, ramiona. Zjeżdżał coraz niżej i niżej… Językiem przeciągał po moich plecach, zostawiając nań mokre ślady. Głośno zajęczałem, gdy jego głowa oparła się na moim ramieniu.

***

Mój humanoid, uśmiechnął się do mnie czule. Było rano. Wciągnąłem na siebie bokserki.

- Tom, muszę iść do pracy… – Wymruczałem cicho i głośno westchnąłem. – Nie otwieraj nikomu drzwi…

- Dobrze…

- Albo nie… Lepiej Cię wyłączę na czas mojej nieobecności…

- Niee, poradzę sobie..

Zacząłem się powoli ubierać. Ubrałem na siebie: ciemne jeansy i białą koszulkę z krótkim rękawkiem.

- Podłączę Cię jeszcze do ładowania i mogę iść…

***

Kolejne dni mijały mi spokojnie.. Firma, w której pracowałem rozwijała się. Jeden z naszego zespołu zaprojektował pewną maszynę i dał jej nazwę: „matryca snów”. Miała ona na celu pokazywać i przenoście ludzi do „innego” świata. Za nie całe trzy miesiące mieliśmy ruszyć z produkcją.

***

            Znowu ten sen, ale bardziej straszny, wręcz wpadający w obłęd. Mrok zalewał pomieszczenie. Chłopak zapalił gdzieś światło i zaczął powtarzać „Znajdź go, ocal go…”. Czułem jak powoli opadam na coś miękkiego. Cisza, ciemność.

***

            Otworzyłem oczy. Spałem z nosem w papierach. Obudził mnie nie, kto inny jak Tom, który patrzył na mnie zza ciekawieniem i dozą fascynacji oraz rozbawienia. Aż pisnąłem, gdy spojrzał na mnie „tym” spojrzeniem. Objął moją dłoń, wysunął język i polizał ją delikatnie i czule. Spoglądał mi w oczy, cały czas, z takim cholernym pożądaniem, że kolana się pode mną. Podniósł mnie do góry i pocałował namiętnie. Nasze języki wzajemnie się dotykały, wywołując u mnie przyjemne dreszcze.

- Tom nie wolno… – Wymruczałem, gdy złapał mnie za tyłek. Zdjąłem jego dłonie i podszedłem do biurka, składając papiery. Tom, położył się na łóżku i patrzył na mnie przenikliwie.

- Nie patrz tak na mnie, zaraz muszę gdzieś iść, do pracy… – Tom pokręcił smutno głową. – Smuć się, noo… – Pocałowałem jego zaróżowiony policzek. – Wrócę nim się obejrzysz…

 ***

            Wieczorem musiałem iść do przyjaciela, totalnie nie rozumiałem tych pieprzonych snów, więc poszedłem z tym do Andyego, który gdy mu o zaczął dłuższą chwilę się zastanawiać. Ja w tym czasie rozejrzałem się po klubie, w którym byłem. Marmurowe ściany, pomalowane zostały na grafitowy odcień, czarno, połyskująca podłoga. Klub był świetnie zrobiony. W pewnym momencie zostałem wyrwany z zamyślenia, przez Andreasa, który coś sobie widocznie przypomniał, bo zaczął zadawać mi dziwne pytania:

- Pamiętasz ten wybuch, jedenaście lat temu?

- Mniej więcej… W tedy zaczęły się te zakłócenia, no nie?

- Dokładnie.. – Uśmiechnął się uroczo.

- Ale co to ma wspólnego ze mną…

- W tedy zginął twój brat, ale nie z miłości, ale…

- Został zamordowany…

- Dokładnie…

- A te dziwny chłopiec?

- Hmm… To Tom, chcę się porozumieć z tobą.

- Dzięki, ale to mało prawdopodobne. Czemu akurat zemną? – Wstałem z kanapy, która była obita w ciemną skórę i podszedłem do okna.

- Tego nie wiem Bill…

- Muszę zadzwonić, pozwolisz?

- Pewnie, idź na lewo i po schodach w prawo, tam na końcu korytarza są drzwi, idź do nich.

- Uhm… – Uśmiechnąłem się i poszedłem we wskazane mi miejsce. Pomieszczenie pomalowane na granatowy kolor, z lewej strony była biała kanapa, a na środku pomieszczenia stał stół. Podłoga była wyłożona panelami. Zadzwoniłem do Toma.

- Halo? – Ziewnął do słuchawki.

- Tom, wrócę nad ranem.

- Okay..

- Uważaj na siebie.. – W odpowiedzi usłyszałem jedynie ciche chrapnięcie. Ehh… Zasnął. Rozłączyłem się, a później dostrzegłem kogoś i runąłem na ziemię nie przytomny.. Poczułem jeszcze jak ktoś wbija w rękę igłę z narkotykiem usypiającym. Później dostałem jeszcze coś na wzór maszyny, jaką budowaliśmy z chłopakami, tylko w pomniejszeniu. Ostatnie, co pomyślałem, to: „Cholera, co tu się dzieję?!”

***

            Obudziłem się. Nie wiem, dlaczego, ale byłem w strasznie ciemnym miejscu. Zamrugałem parokrotnie oczyma, po czym przyzwyczaiłem się do ciemności. W oddali ujrzałem tego małego chłopca siedzącego w domku i bawiącego się misiem. Dałem kilka kroków do niego. On chyba wyczuł mnie, bo nawet nie odwracając się zaczął mówić do mnie:

- Bill… – Wyszeptał cicho. Odwrócił się do mnie, a ja podszedłem bliżej niego.

- Słucham?

- Znajdź go, ocal go… Musisz go znaleźć, musisz go uratować… – Przykucnąłem za nim.

- Ja… Ja nie rozumiem. Czego od mnie chcesz? – Zapytałem niepewnie.

- Znajdź Twojego brata, jego duszę… Prędko, śpiesz się Bill!

-  Ale co ja mam…

- Śpiesz się! Idź i ruszaj! – Czerń zaczęła oplatać moje nogi i ręce a później całe ciało. Zacząłem krzyczeć ze strachu, ostatnie, co usłyszałem to… – Znajdź jego duszę… Ocal twojego brata…

***

            Otworzyłem oczy i znalazłem się… No właśnie, gdzie ja do cholery jestem? Świat nie przypominał wcale tego, do którego byłem przyzwyczajony! Nie… Ten świat był inny i dziwny. Zupełnie inny.. Usiadłem, najprawdopodobniej byłem w piwniczce winnej, bo wszędzie były porozstawiane butelki z tą właśnie cieczą. Rozejrzałem się i dostrzegłem drzwi.

Podszedłem do nich i lekko je pchnąłem. Ustąpiły. Wnętrze, jakie mi ukazało było przeraźliwie jasne. Dałem kilka kroków do przodu i dostrzegłem tam jakąś kobietę, która nakrywała właśnie do stołu.

- Annie, masz gościa… – Krzyknął jakiś młodzieniec, kończąc swoje… Śniadanie, chyba.

- Co tam Daren? – Westchnąłem cicho.

- Stoi, tuż obok Ciebie.

- Przepraszam, jest tu, kto?! – Krzyknąłem podchodząc bliżej, jednocześnie wychodząc z piwniczki. – Kobieta aż wypuściła sztućce z ręki spojrzała na mnie zza ciekawieniem.

- Oh! Na wszystkich bogów, ale mnie przestraszyłeś..

- Dzięki Bogu, mówisz po niemiecku! Nie wiem, jak się tu…

- Po jakiemu? Kim jesteś i skąd tu się wziąłeś?

- Ja nie wiem… Myślę, że… To może być sen… A jednak, nie mogę się z niego obudzić…

- Sen? To nie sen, dziecko! Mam Cię uszczypnąć?

- Co? Nie… Nie, to… Ja… Ktoś tam był.. Ten ktoś mi coś zrobił… i… zasnąłem..

- Jak się tu dostałeś? Nie otwieramy przed południem..

- Czego nie otwieracie?

- Karczmy, chłopcze… A coś ty sobie myślał, że… – Nagle zamilkła. – … Na wszystkich bogów! Pochodzisz z innego wymiaru, prawda?

- Co ja…?

- A niech to! Kolejna osoba przekroczyła wymiary i prze niosła się w czasie… Jesteś „przechodzącym”? – Zapytała spokojnie.

- Kolejnym, kim?

- No „przechodzącym”…

- Po, co tu przybyłeś?

- Ja… Ja… Muszę, znaleźć mojego brata… – Jęknąłem. – Być może tu właśnie jest…

- Przykro mi, nie pomogę Ci, musisz sam go znaleźć… – Westchnęła. – Ale wiem kto może Ci pomóc… – Uśmiechnęła się szeroko.

…******…

WOW! CZTERY RÓWNE STRONY ^.^